The Wright. Shirt — Issa Mushidi

Issa Mushidi is een jonge kunstenaar, ze studeerde vorig jaar af in textielontwerp en volgt momenteel de opleiding ‘Keramiek en Glas’ aan Sint-Lucas in Gent. Ze maakt gebruik van verschillende mediums en disciplines, waarvan ze de techniek nog niet helemaal beheerst. Net dat aspect vindt ze interessant: de toevalligheden of ‘imperfecties’ die eruit voortvloeien. Op die manier laat ze het materiaal en de ambacht erachter spreken. 

 

Als we Issa mailen om deel te nemen aan het project, vraagt ze of ze het hemd in een grote maat kan krijgen: ze zou het graag oversized dragen. Tijdens de fotoshoot merken we meteen dat ze in beelden denkt. Wanneer ze als test op de oude tekenstoel gaat zitten, drukt de fotograaf verrukt af. Zonder haar te vragen om haar houding nog even aan te passen. Het zal de foto worden die we uiteindelijk gebruiken: van de eerste keer raak. Ze beweegt soepel en werkt gefocust: ingetogen en zelfzeker tegelijkertijd.

We ontmoeten Issa daarna voor het interview in het atelier van haar school. Ze pikt ons op aan de ingangspoort en loodst ons door het oude, historische gebouw naar een grote open ruimte, vol bedrijvigheid. De geluidsopname van het interview klinkt achteraf luidruchtig: tafels die met piepende poten worden verschoven, onbestemde achtergrondmuziek waaruit vooral lage bassen weerklinken en studenten die zonder te fluisteren met elkaar converseren. “Ik werk het liefst met mensen rondom mij: overleggen, ideeën en kennis uitwisselen vind ik inspirerend. Dat hoeft niet altijd concreet over kunst te gaan. Ik hou van kruisbestuiving, mijn werk ontstaat vooral door invloeden van buitenaf.”

 

Het gedeelde atelier als plek van ontmoeting en inspiratie. Tijdens de pandemie en de bijhorende lockdowns een groot gemis. In de afgelopen zomermaanden ging de school telkens terug open zodat studenten alsnog hun jaar konden afmaken. Want naast sociaal contact, staat hier ook een groot arsenaal aan duur materiaal dat voor een kunstenaar in opleiding essentieel, maar onbetaalbaar is. Twee gemiste zomers zonder vakantie.

 

 

Issa zet haar hoop in op dit jaar en is intussen dankbaar dat ze hier mag zijn. “Al ben ik ook graag alleen hoor, maar ik geloof echt sterk in het delen van ideeën en elkaar helpen. Bang zijn voor concurrentie is niet productief. Ik geniet er bovendien van om toeschouwer te mogen zijn van mensen die heel goed zijn in hun ambacht. Dat inspireert.” Zo raakte ze geïnteresseerd in het lassen toen de vader van een vriendin haar rondleidde in zijn atelier, en vond ze de breilessen een stuk interessanter toen ze zag hoe haar medeleerlingen ermee aan de slag gingen. Issa kijkt met een open blik naar de wereld en dat vertaalt zich ook in haar kunst. Wanneer we haar vragen welke titel of functie we achter haar naam mogen schrijven, zegt ze gedecideerd ‘kunstenaar’.

 

Ze laat zich niet vastpinnen op een genre. In de atelierruimte van haar school krijgt elke leerling een eigen hoekje toebedeeld: een groot bureau met daarachter een hoog rek om werk in op te bergen. Bij haar collega-studenten zijn die rekken vooral gevuld met een specifieke kunstvorm, zoals bijvoorbeeld keramiek. Bij Issa hangt er een groot kleurrijk doek waarmee ze vorig jaar afstudeerde, op het rek staat keramiek, tegen haar bureau leunt een ijzeren constructie die ze in elkaar laste. Tijdens het gesprek legt ze verschillende soorten werken op tafel om haar uitspraken te staven. In tegenstelling tot de andere ambachtsvrouwen, droeg ze het Wright.-hemd niet tijdens 1 specifieke activiteit: haar logboek leest als een uitgebreid verslag van uiteenlopende activiteiten.

 

 

“Ik zou kunnen blijven verder studeren. Het proces, de ambacht zelf en de kennis rond een bepaalde techniek vind ik heel fascinerend. Telkens ontdek ik iets nieuws.” Ze omarmt de imperfecties, noemt het ‘fouten’, die ze maakt doordat ze het ambacht nog niet perfect beheerst. “Door te falen leer ik de eigenschappen van het materiaal kennen. Een foto die niet scherp is, of overbelicht, trekt me aan. Klei die begint te scheuren of afbreekt, is interessanter dan een perfect uitgevoerd eindresultaat. Het komt er alleen op aan om op tijd te stoppen en niet door te gaan tot het ‘af’ is. Stoppen is moeilijker dan doorgaan. Ik ben altijd op zoek naar toeval.”

 

Voor haar gaat ambacht vooral om techniek. “Het aanleren van die techniek en kiezen hoe je daarmee omgaat. Voor mij is het niet zo zeer het materiaal buigen naar wat jij wilt, maar mét het materiaal werken. Je mag het in een richting duwen, maar het mag zijn specifieke eigen- schappen niet verliezen.” Bovendien spreekt het repetitieve karakter haar aan. “Je gaat op in een andere wereld, noem het een spirituele ervaring. Ik vind het fijn dat het zolang duurt eer je tot een resultaat komt. Als een proces dat je moet doorstaan.” Issa omarmt de schoonheid van imperfecties. Een hemd met vlekken is voor haar interessanter dan een nieuwe, kraaknette versie. “Ik heb een truitje van mijn mama dat zij als tiener nog gedragen heeft. Het was haar lievelingsstuk en het zit vol gaten. 

 

 

Voor mij is het perfect, ik denk er niet aan om het te herstellen: ik draag een stuk geschiedenis. Het materiaal spreekt wanneer je naar de imperfecties kijkt.” Ze begrijpt de drang naar ongeschonden en ongedragen kledij niet. “Mensen met witte sneakers die gruwelen bij de eerste zwarte veeg die erop komt. Hoezo? Een stuk krijgt net charme als het leeft en gedragen wordt. Het is toch de bedoeling van schoenen dat je ermee buiten komt?”    Ze lacht, maar bedenkt dan: “Tot je het loslaat, dan moet je opeens moeite doen voor vlekken en krassen. Onverklaarbaar. Voor dit witte hemd heb ik echt mijn best moeten doen. Trek vervolgens een outfit aan die je absoluut niet vuil wilt maken en hij is binnen de vijf minuten verpest. Het toeval laat zich niet dwingen, zeker?”

 

 

tekst: Sofie Wielandts
Be the first to comment...
Leave a comment